W połowie VIII wieku prawie cały Półwysep Iberyjski znajdował się pod rządami kalifatu Umajjadów, drugiego kalifatu ustanowionego po śmierci islamskiego proroka Mahometa. Gdy kalifat upadł w 750 roku, zachodnia część imperium uzyskała niezależność. Powstał emirat Kordoby, który władał większą częścią dzisiejszej Portugalii i Hiszpanii. To, co dziś nazywa się Iberią, było znane muzułmanom jako Al-Andalus. Panowała tam względna tolerancja religijna. Społeczeństwo składało się z trzech głównych grup religijnych: muzułmanów, chrześcijan i wyznawców judaizmu. Arabski był językiem urzędowym, a proces arabizacji doprowadził do nawróceń na muzułmanizm, a za tym idzie do wzrostu populacji wyznawców Allaha. Chrześcijanie wypędzili Maurów (termin używany przez chrześcijańskich Europejczyków na określenie muzułmanów mieszkających na Półwyspie Iberyjskim) z dzisiejszej północnej Portugalii w roku 1000. Muzułmanie opuścili miasto, pozostawiając je niemal opustoszałe w obawie przed represjami chrześcijan. Niewielki obszar zachodniego regionu Iberii został nazwany Hrabstwem Portugalii na cześć rzymsko-celtyckiej osady o nazwie Portus Cale (Portu Gale), współczesnego Porto. Był to zarodek przyszłej niepodległej Portugalii.
Jest to pierwszy kraj w Europie, który wyruszył na poszukiwanie nowych ziem, niegdyś jedno z największych imperiów na świecie. Portugalia, położona w najdalszym zachodnim zakątku Europy, słynie dziś z wina porto i niebieskich płytek pokrywających fasady wielu budynków.
