Ostatnią noc w Meksyku spędziliśmy w Chetumal. Przed przekroczeniem granicy mieliśmy pewne przygotowania. Uzupełniliśmy zapasy żywności, Balios miał zmianę oleju. W końcu ok. 16.00 byliśmy na granicy z Belize. Obowiązkowa fumigacja 10 USD, opłata za wjazd 15 USD, parking kolejne 10 USD, ubezpieczenie 28 USD i wreszcie mogliśmy wjechać. Długo po zachodzie słońca dotarliśmy do wioski Indian Church w sąsiedztwie ruin Lamanai. Pozwolono nam spędzić noc w pobliżu jednej z wiejskich restauracji rodzinnych. W środku nocy, śpiąc jak zwykle na dachu naszego Jeepa, obudziło nas przerażające wycie. Ludzie nie są w stanie wydawać takich dźwięków. Był to prawdziwy horror na zewnątrz. Po prostu czekałem, aż w każdej chwili ogromny potwór uderzy w nasz samochód. Wyjące wrzaski trwały i trwały. Dopiero po pewnym czasie zdaliśmy sobie sprawę, że po raz pierwszy zetknęliśmy się z wyjcami.

Pierwsze ruiny Majów w Belize to dla nas Lamanai. Większość przyjezdnych przybywa tutaj łodzią płynąc po rzece New River, tego dnia byliśmy jedynymi ludźmi, którzy dotarli tutaj lądem. Lamanai można wyróżnić ze względu na kilka aspektów, zachowane maski stiukowe i wykorzystanie metalowych przedmiotów. Miejsce to było zamieszkane przez wiele wieków, a najwcześniejsze budowle pochodzą z 100 roku pne. W przeciwieństwie do wielu innych, miasto to nie zostało opuszczone pod koniec okresu klasycznego i było zamieszkałe było aż do wieku XVII. Wykopaliska w Lamanai odsłoniły znaczną liczbę artefaktów z miedzi. Dla Majów metalowe przedmioty miały jedynie zastosowanie rytualne i dekoracyjne. Prezentowali oni takie przedmioty podczas spotkań towarzyskich i ceremonii rytualnych. Posiadanie ozdób z miedzi było wyznacznikiem wyższego statusu społecznego. Nawet we wczesnej epoce kolonialnej Majowie kontynuowali produkcję własnych metalowych ozdób..

Następną noc planowaliśmy spędzić w San Ignacio. Western Highway to główna droga, która tam prowadzi, my jednak chcieliśmy zobaczyć trochę dzikiej przyrody. Alternatywna droga prowadzi przez chroniony obszar Rio Bravo Conservation Area. Wiedzieliśmy, że wjazd może wymagać pozwolenia. Nie było jednak dla mnie jasne, jak uzyskać pozwolenie z wyprzedzeniem, więc liczyłem po prostu na szczęście. Z Lamanai podróżowaliśmy między polami uprawnymi, aż napotkaliśmy zamknięty szlaban. Była to nasza wytyczona droga, więc ominęliśmy szlaban, odpychając duży kamień leżący z boku. Następnie dotarliśmy do placówki Hill Bank Field. Mężczyzna przy bramie nie chciał nas wpuścić. „Masz pozwolenie, droga stąd nie jest przejezdna”, powiedział: „Chcesz jechać na około?” To dało nam nadzieję. Skontaktował się z kolejną bramą i po długiej rozmowie zapewnił nas, że możemy tam jechać i zostaniemy wpuszczeni. Zrobiliśmy, co nam powiedział. Godzinę później staliśmy przy placówce La Milpa. „Spodziewaliśmy się was”, przywitał nas pracownik ochrony. W mgnieniu oka szlaban się otworzył i szczęśliwie kontynuowaliśmy podróż, aż dotarliśmy do kolejnej zamkniętej bariery. Tym razem wymagane było specjalne inne zezwolenie. Pomyślałem o Chan Chich Lodge położonym dalej przy tej drodze. Jeśli pozwolą nam spędzić noc na ich posesji, możemy mieć szczęście, że zostaniemy wpuszczeni. Nie było tam zasięgu telefonii komórkowej. Ochroniarz skontaktował się nimi przez radio CB. Niestety Lodge nie chciał dać nam pozwolenia na wjazd, chyba że za noc zapłacimy 500 USD. Było to o wiele za dużo jak na przywilej wjazdu. Musieliśmy zawrócić.