Przybyliśmy tutaj, aby zobaczyć jeden z najlepszych przykładów architektury i płaskorzeźby, które stworzyli Majowie. Palenque rozkwitło w VII wieku. Po roku 810 władca i elity zniknęli z miasta i budowa centrum ceremonialnego nagle została wstrzymana. Kilka pokoleń później miasto mieszkańcy całkowicie opuścili miasto, które zostało wchłonięte przez las tropikalny. Stanowisko archeologiczne Palenque jest dziś prawdopodobnie tylko niewielką częścią starożytnego miasta. Archeologowie szacują, że kolejne 80–90% miasta jest nadal pokryte zielenią głęboko w otaczającym lesie.

Odwiedziliśmy do tej pory 14 różnych stanowisk archeologicznych w Mezoameryce. Były to miejsca związane z wieloma różnymi kulturami. Teraz dotarliśmy do naszego pierwszego miasta Majów. Od razu zauważyliśmy tu oczywiste różnice w architekturze w porównaniu do reszty Mezoameryki. Generalnie to co widzieliśmy do tej pory to piramidy, rzadko jakiekolwiek budynki. W Palenque po raz pierwszy zobaczyliśmy pałac z czasów przed Kolumbem. Nie trudno było się zorientować, że Majowie opanowali stosowanie metody budowy podpartego łuku, techniki łączenia kamiennych bloków w celu utworzenia fałszywego sklepienia. Dzięki tej umiejętności mogli wznosić pokryte kamiennym dachem budynki z pokojami. Podparte sklepienia oparte na tej samej technice budowania wymagają jednak dużej liczby bloków murowanych. Cała konstrukcja wszystkich budynków jest bardzo ciężka i ogranicza szerokość pomieszczeń. Dlatego też pokoje i korytarze są zawsze wąskie i posiadają bardzo wysokie sklepienia.

Pałac w Palenque to kompleks połączonych ze sobą budynków wraz z wewnętrznymi dziedzińcami. Najbardziej niezwykła jest czteropiętrowa wieża. Tego typu obiekt ciężko znaleźć jest w innych miastach Majów. Pałac był domem lokalnej arystokracji i pełnił wiele funkcji. Jeden z dziedzińców pałacu na przykład służył do przyjmowania gości, przyprowadzono tam też jeńców wojennych. Świadczą o tym kamienne płaskorzeźby przedstawiające pojmanych z związanymi rękoma, czekających na stracenie. Pałac posiadał również łaźnię i toalety. Woda była dostarczana kamiennym akweduktem z pobliskiego strumienia. System kanałów odprowadzał wodę deszczową. Ta skomplikowana struktura jest efektem wielu zmian budowlanych dokonanych w okresie 400 lat.

Świątynia Inskrypcji to piramidalna budowla zawierająca tekst hieroglificzny, którym zapisano wiele lat historii miasta. Świątynia posiada również kamienny kanał, który jest w linii ze Słońcem podczas przesilenia zimowego. Taki ukryty element budowli wykorzystywany był do specjalnych celów. Opowiedziano nam historię opisującą sposób, w jaki władca przedstawiał swego syna. Ze szczytu, królewskie dziecko było zaprezentowane dużej grupie podwładnych zebranych u stóp piramidy. Dokładnie w chwili gdy promienie słońca oświetliły kamienny kanał docierając do ciemnej komnaty i chłopca trzymanego tam na rękach, pokazany był on ludowi. Ciepłe pomarańczowe punktowe światło na ciele nagiego dziecka musiało wyglądać jak rozbłysk złota. Taka ceremonia miała wskazywać na boskie pochodzenie przyszłego władcy. Niestety świątynia jest zamknięta dla publiczności, mogliśmy jedynie podziwiać ją z daleka.

W pobliżu małych wodospadów znajdują się, zwykle pomijana przez zwiedzających, grupa budynków dzielnicy mieszkalnej. Pierwotnie, domy miały kamienne dachy. W jednym z budynków znajdowała się łaźnia parowa. Umieszczano tam gorące kamienie, które polewane były wodą w celu wytworzenia ciepła i wilgoci. Aby oczyścić ciało, dodawano również olejków mineralnych i aromatycznych.